De Vim e de Lin
– Sèc-me!
– Ai pas plan temps
– Sèc-me!
– M’aprèsti
Lo país?
Ven entremièg las pèiras
Lo país
D’aquí que lo vent tira ieu tornarai
Ça que la, d’aicí d’ailà
Passarai a broa de riba, a riba d’òrle
Fins al lòc qu’i crèba l’èrsa
A l’ora d’obrir lo talh
Philippe Jaccottet, revirat liurament
Arbres, trabalhadors tenaces
Qu’ajustatz pauc a cha pauc la tèrra
Aital lo còr enduraire
bensai espurga
Servarai pels uèlhs
una rojor de ponent mai que d’alba
crida non pas del jorn mas de la nuèch
flam que vòl que l’esconda la nuèch
Aurai engravat sus ieu lo senhal
de languison de la nuèch
quand la traversèssi
amb un fauç de lach
I aurà sempre dins mon uèlh pr’aquò
Una invisibla ròsa de planh
coma quand al dessús d’un lac
a passat l’ombra d’un aucèl
E de nívols plan naut dins l’aire blau
que son de tufas de glaç
la vapor de la votz
qu’escotas per tot jamai suauda
Coma zò disián
dirà la generacion d’après nautres
Coma zò disián
nos mespresan puslèu nautres
e nòstra lenga
Coma zò disián
ne caldriá planses coma vautres
Coma zò disián
disèm nautres
los que demorèm
PAÍS GAMAT
De barbalhar enquèra fai mestièr
Dels jaupards qu’estèron suauds
Èran pas bastards
Enjulhavan de lor jaupadís
Los que per talastre
Èran d’aquel renvèrs
Per çò que li nasquèron
O que li avián viscut
Ara l’enchiprós silenci
S’escampilha per las gresas
E caplèvan dins las combas
Per l’amor del ressassi.
De badalhar pr’aquò fai mestièr
Dels gu’estres que se taison
Del país tan clar
Qu’un pastèl emblausit
Lo fai estramentir
Lo gingoladís qu’alarga
E que la nuèch espandilha
De bavejar sempre farà prodèl
Çai que gremejar
Coma zò fan los que s’arrèdon pas.
En plaça de susar
La contrada rocassosa, rocalhosa,
Solelhosa
Tant
Que ne crèma,
E non creis ni non crèba
TRAIDORA DE MAL AMOR
junh de 1998
Que dònas d’amor e aimas de lo traire
Verenosa feme, borrèla del somiaire
Sanguinas dins mon còr lo rag de ta traison
La lie de ta trahison,
ce peu de sang qui est le mien et que tu as corrompu,
ne cesse de couler dans mes veines.
BASTE QUE CARDINEM
Prompte d’aimar, l’amistança lenta
Credi en l’un pas en l’autra
E bon cresent reveri l’una
Mentre pratiqui l’autre
Amb tant d’ardor
Que sas aletas e sos uèlhs
_blaus_
Cridan l’arc e las sagetas
Tal un Sebastian a la pendòlha
Quand vesi l’un, me ronci
Lo plumi, li tiri la borrassa,
Pinga! pel cuol, sens talc,
L’amor, li cal de coissinièras
_de plumassals
Prompte amant, amistosal longanh
Quand ausi l’un, sorisi
Un e l’autre s’anullan, çò ditz!
Un o l’autre, si plai Dieu que cardinem
Avaliment de la Cara
Avaliment de la cara
Votz que demòra
La femna m’es mòrta
De matin a treslús
Velarem pas lo miralh
Los tròç ne mirgalharàn pas lo sòl
Dens l’ostal tròp fosc
A mègjorn sens lum
Li dirai pas, al bestial
Mas o comprendràn
A mon estar suau
Al claure sens tus
Te carrejarem alai
Per la comba
Per la barta
Al seren, al taüt
Nos daissaràs ençai
D’aqueste pam
A aquesta riba
Gorrina qu’as fug’
Lo Revèrs de l’Ombra
Tantes sòmis m’acampan e me mandan d’escriure
Ai pus mot a dire
Me còsta parlar
E aquí que me cal trobar,
çai qu’ausir,
Lo silenci.
Escritura comanda
Escriure es obesir
Sap a libertat,
Amar e frigid
Per fin, una ombra se dreça
pus negra, pus insistenta que las autras.
L’aganti, la teni.
Qué me còntes, ombrinha, gorrina?
Que vengui çai, pus al rasi, per aquel jaç
que pud ton olor de mala femna
Carònha
Ta susor brutís los lençòls
Fasques pas la dròlla !
Quò vendrà.
Soi òme, pasmens.
Los braces ben naut cap al cèl de las velhadas
Quantes n’avètz far gisclar, estrangièrs en lor lièch,
tu, los teus ?
Mespresant ben pro
aqueles paures frustrats, emposcats, deliquescents autors,
pecaire !
Me porgisses la bonheta
Pud a labor, sang e sursor
Bada los espaimes d’escrivans falits
Pichonas mòrts sens frut
Te renes, fas la èsperras,
Crides lo damnat, un dels filhs seus que la vida lòga
Ton esquina, gaireben de carn,
racònta los vans esfòrç per la sasir
Emponhar lo revèrs de l’ombra