Tant coma lo mot “lac”, lo mot “gleba” sembla venir dirèctament del latin amb matisses tan leugièrs qu’òm pòt dobtar qu’aquels matisses siagan pas tan latin coma carcinòls. Gleba dins nòstra renvèrs sembla servir per se referir a una mata d’èrba, mas Laus lo dòna en occitan referencial (grafiat gleva) per significar tanben una “motte de terre”, tan coma en latin. Qué ne pensatz?

Mai d’un liuraire s’es esmarrit pel causse en quista d’un lac qu’imaginava coma lo de Vacivièra o, qué te sabi, la laca d’Arcaishon. Figuratz-vos que quand los vesins disián a aquel paure liuraire de prendre a man esquèrra après lo lac, se tractava ben d’un lac, d’un laquet o d’un lacarèl, e non pas d’un lac coma z’entendon en francés. Lo parlar caussatièr utliza “lac” coma lo latin e lo grèc ancian (λάκκος) l’utilizan, per se referir a çò que lo francés apèla “une mare”. Avèm mai d’un mot que s’utilza parièr coma en latin. Un autre còp parlarem de la gleba.